Kurgu Yazımında Sihirli Gerçekçiliğin Tanımı
İçerik
Büyü gerçekçiliği terimi, anlatıları büyülü veya fantastik öğeleri gerçekle harmanlayan, genellikle Latin Amerika ile ilişkili çağdaş kurguyu tanımlar. Büyülü gerçekçi yazarlar arasında Gabriel García Márquez, Alejo Carpentier ve Isabel Allende sayılabilir.
İlk kullanım
Terim ilk olarak 1925'te Alman sanat eleştirmeni Franz Roh tarafından icat edildi, ancak şu anki terimini prologda "El Reino de Este Mundo" kitabına veren Alejo Carpentier idi. Tercüme edilmiş bir versiyonda "harikulade" diye yazıyor "beklenmedik bir gerçeklik değişiminden (mucize), ayrıcalıklı bir vahiyden, beklenmedik bir şekilde tek başına tercih edilen alışılmadık bir kavrayıştan kaynaklandığında, inanılmaz derecede muhteşem olmaya başlar. gerçeğin zenginliği ya da ölçeğin ve kategorilerin ya da gerçekliğin güçlendirilmesi, onu bir tür aşırı duruma götüren ruhun yüceltilmesi sayesinde belirli bir yoğunlukta algılanır [estado límite].’
Gulliver'in Seyahatleri
Şair Dana Gioia'nın "Gabriel García Márquez ve Büyü Gerçekçiliği" adlı makalesinde bize hatırlattığı gibi, sihirli gerçekçilik olarak bildiğimiz anlatı stratejisi uzun süredir şu anlama gelmektedir: "Gulliver'in Seyahatlerinde Sihirli Gerçekçiliğin temel unsurlarını zaten görüyor (1726). Aynı şekilde Nikolai Gogol'un kısa hikayesi 'Burun' (1842) ... bu iddia edilen çağdaş tarzın neredeyse tüm gereksinimlerini karşılar.Dickens, Balzac, Dostoyevsky, Maupassant, Kafka, Bulgakov, Calvino, Cheever, Singer'da benzer emsaller bulur , ve diğerleri."
Ama Carpentier'in niyeti farklılaşmaktı lo gerçek Maravilloso americano Avrupa sürrealist hareketinden. Zihninde, Latin Amerika'daki fantastik gerçekliği aşarak elde edilmedi, ancak Latin Amerika gerçeklik deneyiminin doğasında vardı: "Ne de olsa, muhteşem gerçekin bir tarihi değilse, Amerika'nın tüm tarihi nedir?"
