Çalışma Hakkı Yasaları Hakkında Bilgi Edinin
İçerik
ABD'de eyalet çalışma hakkı yasaları, bir şirketteki işçi sendikaları ve işçilerle ilgilidir. Özellikle çalışma hakkı, çalışanların sendikaya katılmadan veya sendika aidatlarını ödemeden sendikalı işyerlerinde çalışma hakkına sahip oldukları anlamına gelir. Ayrıca sendika üyeliğini istedikleri zaman işlerini kaybetmeden iptal edebilirler. Bununla birlikte, üyeliklerini gönüllü olarak bir sendikadan geri çekebilseler de, eğer şirketteki bir “pazarlık biriminin” bir parçasıysa, yani benzer çalışma görevlerine sahip bir grup çalışanı varsa, adil ve eşit sendika temsil etme hakkına sahiptirler. , bir işyerini paylaşın ve ücretler, saatler ve çalışma koşulları söz konusu olduğunda muhtemelen benzer ilgi alanlarına sahipler.
Çalışma hakkı yasaları, sendikalı işyerlerinin sendika üyeliğinin isteğe bağlı olduğu "açık dükkanlar" olmasını, sendikalı işyerlerinde sendika üyeliğinin zorunlu olduğu geleneksel "kapalı dükkan" ın aksine zorunludur. Düzenli aidatlar maaş çeklerinden alınmamasına rağmen, çalışma hakkı (kayıtsızlık) çalışanları hala sendika tarafından karşılanmaktadır. Ancak, kendi adlarına şikayette bulunma gibi belirli davalar ortaya çıkarsa, sendika temsilinin maliyetini ödemek zorunda kalabilirler.
Kulağa benzer gelse de, çalışma hakkı ilkesi irade dışı istihdam ile aynı değildir, yani bir çalışan herhangi bir sebep, açıklama veya uyarı olmaksızın herhangi bir zamanda sonlandırılabilir. "Çalışma hakkı", çalışma garantisi veya çalışanın çalışma hakkına sahip olduğunun beyanı da değildir.
Çalışma Hakkı Tarihi ve Tartışma
Şu anda, federal çalışma hakkı kanunu bulunmamaktadır. 1 Şubat 2017'de Temsilciler Meclisi'nde iki Cumhuriyetçi kongre üyesi Iowa eyaleti Steve King ve Güney Carolina'dan Joe Wilson tarafından bir Ulusal Yasa Çalışma Hakkı Yasası'nı belirleyen bir yasa tasarısı yürürlüğe girdi, ancak tanıtımı. Senato'da Kentuckyli Cumhuriyetçi Senatör Rand Paul 14 Şubat 2019'da benzer bir yasa tasarısı sundu.
Eylül 2019 itibariyle, çalışma hakkı yasaları yalnızca devlet düzeyinde mevcuttur. Taft-Hartley Yasası lakaplı 1947 tarihli İşgücü Yönetimi İlişkileri Yasası, devletlerin çalışma hakkı yasaları çıkarmasına izin verdi. Taft-Hartley, bir eyaletteki yerel yargı bölgelerinin (şehirler ve iller gibi) kendi çalışma hakkı mevzuatını çıkarmasına izin vermedi. Delaware ve Illinois gibi eyaletlerde bu girişimler durduruldu. Bununla birlikte, 2016 yılında Altıncı Devre Temyiz Mahkemesi, belediye hükümetlerinin Kentucky, Michigan, Ohio ve Tennessee'de yerel çalışma hakkı yasalarını çıkarma hakkını onamıştır.
21. yüzyılda çalışma hakkı yasalarını geçen devletlerin sayısının artmasına rağmen, bu konu tartışmalıdır. Çalışma hakkı savunucuları, işçi haklarını - özellikle bir sendikaya katılmaya karar verme hakkını genişlettiğini iddia ediyor.
Muhalifler, çalışma hakkının serbest yüklemeyi teşvik ettiğini savunuyor çünkü bir işçi aidat ödemeden sendika temsilinin avantajlarından yararlanabiliyor. Diğerleri, çalışma hakkı yasalarının, milletvekillerinin bir bütün olarak sendikaları baltalamasının dolambaçlı bir yolu olduğunu, çünkü çalışma hakkı yasaları esasen gelir sendikalarını, üyelik numaralarını ve nihayetinde yönetimle pazarlık gücünü mahrum bırakıyor.
Çalışma Hakkı Devletleri
2019 itibariyle 27 eyalet çalışma hakkı yasalarını kabul etti. Onlar:
- Alabama
- Arizona
- Arkansas
- Florida
- Gürcistan
- Idaho
- Indiana
- Iowa
- Kansas
- Kentucky
- Louisiana
- Michigan
- Mississipi
- Nebraska
- Nevada
- kuzey Carolina
- Kuzey Dakota
- Oklahoma
- Güney Carolina
- Güney Dakota
- Tennessee
- Teksas
- Utah
- Virjinya
- Batı Virginia (Şubat 2019'da bir yargıç, çalışma hakkını anayasaya aykırı olarak ilan etti ve büyük olasılıkla davayı devletin Yargıtay'a gönderdi)
- Wisconsin
- Wyoming
ABD'nin Guam bölgesi de çalışma hakkı yasalarına sahiptir. Diğer devletler de kitaplarında benzer mevzuata sahiptir. Örneğin, New Hampshire iş yasaları, herhangi bir kimseyi başka bir kişiyi istihdam koşulu olarak bir sendikaya katılmaya zorlayan bir hükme sahiptir.
Ek Hükümler ve Haklar
ABD Yüksek Mahkemesi toplu pazarlık anlaşmalarının işçilerin sendikaya katılmasını gerektirmeyebileceğine hükmetti. Toplu iş sözleşmeleri, üye olmayanların sendikaların kendilerini temsil etmek için harcadıkları ispatlanmış iskonto oranını ödemelerini gerektirebilir. Üye olmayanlar, açıklanıncaya kadar bu tür masrafları ödemek zorunda değildirler ve önce onlara meydan okuyabilirler.
Not: Bu makaledeki bilgiler genellikle özel sektör çalışanları için geçerlidir. Hükümet, eğitim, demiryolu, havayolu ve benzeri işyerlerindeki çalışanlar için farklı yasalar ve mahkeme kararları geçerli olabilir. Eyaletinizin çalışma hakkı yasası veya benzer bir hüküm hakkında daha fazla bilgi edinmek veya haklarınızı federal düzeyde keşfetmek için, eyaletinizin çalışma ofisine başvurarak başlayın.
